"Szpital"

                Moje powieki zasłaniały mi całą rzeczywistość. Nie chciałem ich otwierać, nie chciałem wiedzieć, gdzie jestem. Słyszałem jakieś szmery obcych ludzi. Gdzie ja do cholery jestem? Lekko otworzyłem jedną powiekę i to, co zobaczyłem przerosło moje najśmielsze oczekiwania. Jestem w szpitalu, ale zaraz. Jak ja się nazywam? 
                - To moja wina. – Cichy płacz jakiejś dziewczyny i te słowa… znajomy głos, ale nic nie pamiętałem. 
                - Nie, Ronnie, to nie twoja wina. Ty go nie pobiłaś, to ten… - Chłopak się zastanowił. – David? Tak miał na imię? 
                - Tak.  
                Otworzyłem całkowicie oczy i przekręciłem głowę na bok tak, że mogłem teraz zobaczyć tą grupkę ludzi. 
                - Louis? Louis! – Krzyknęła jakaś szatynka z okularami na nosie. – Ludzie, on się obudził. 
                Krzyki radości połączone ze strachem zapanowały, siedmioosobowa grupka ludzi niczym stado zwierząt wparowało do mojej sali. 
                Nie chciałem nic mówić, ale co to są w ogóle za ludzie? Może to przez nich jestem w szpitalu… 
                - Louis, tak się bałam o ciebie.  
                - Kim jesteś? – Kiedy zadałem to pytanie wszyscy opuścili salę z przestraszonymi minami. 
                Wystraszyłem ich? Skoro tu przyszli i cieszyli się, że uniosłem powieki, to dlaczego teraz uciekli? Na moje pytanie pojawiła się odpowiedź, kiedy to ta sama grupa obcych mi ludzi przyszła z panem w białym fartuchu – lekarzem. 
                - No cóż. Amnezja. Zdarza się. Całkowity lub częściowy zanik pamięci. Lou. – Zwrócił się do mnie. – Pamiętasz coś? Znasz tych ludzi? 
                Ja jedynie pokiwałem przecząco głową. Siedem par oczu wlepiało się we mnie z przerażeniem, a lekarz zachowywał spokój.   
                - Wyjdzie z tego? – Zapytał mężczyzna po trzydziestce, albo czterdziestce. – Błagam, niech pan powie, że wyjdzie z tego! On musi odzyskać pamięć. On musi wystąpić na koncercie! Niech pan coś zrobi. – Mężczyzna zaczął krzyczeć i lamentować. 
                - Trudno. – Lekarz nadal zachowywał spokój. – Trasa będzie musiała zostać odwołana. Może być tak, że po kilku tygodniach odzyska pamięć. Mogą być to miesiące, lata, a nawet całe życie. – Zamyślił się na chwilę, po czym kontynuował. – Zabierzcie go w miejsce, które lubi. Może pomału zacznie przypominać sobie, kim jest. 
                - Wie pan gdzie my jesteśmy?! W Blackpool. Byliśmy tu tylko jeden dzień, więc jak mamy go zabrać w ważne dla niego miejsca? – Burzył się mężczyzna. 
                - Będzie ciężko, ale chłopaka na razie nie możemy wypuścić. 
                Lekarz i ten mężczyzna wdali się w rozmowę, a reszta wpatrywała się we mnie w osłupieniu. Dlaczego?! Dlaczego ja?! Czuję się jakbym dopiero się urodził. 
                - Wszystko będzie dobrze… - Powtarzał chłopak w blond włosach. – Wszystko będzie dobrze. Wszystko… 
                - Niall! – Tę zacną wyliczankę przerwał mu niewysoki mulat. – Przestań. Powtarzasz te zdanie już chyba od godziny. – Naprawdę nas nie pamiętasz? – Tym razem zwrócił się do mnie. 
                Ja jedynie pokiwałem przecząco głową. 
                - Jak się czujesz? – Kontynuował rozmowę.  
                - Dziwnie. Jakbym się wczoraj urodził…  
                - Louis tak mi przykro. To przeze mnie…  - Szlochała jakaś dziewczyna, ale za cholerę nie mogłem sobie przypomnieć kim ona była. – Gdybym tego nie zrobiła to… to ty byś żył. 
                - Czego nie zrobiła? – Wtrącił się mulat. 
                Dziewczyna nic nie powiedziała… Łzy spływały po jej twarzy…  
                - Co ty zrobiłaś? – Ponowił pytanie. 
                Dziewczyna nic nie odpowiedziała tylko dalej szlochała. 
                - Megan! Nie płacz. – Próbowałem uspokoić dziewczynę. – Znasz Davida i jego zachowanie… On nie chciał, pewnie teraz żałuje.
                Zastygłem. W tym momencie przypomniałem sobie fragment mojego życia… Tylko, kto to jest Megan? 
                - Kim jest Megan? – Zapytałem niepewnie. 
                Lecz po minie zebranych nikt nie wiedział, kim jest Megan… 

                Zostałem sam. Sam ze swoimi myślami i przebłyskami pamięci. Nie lubię wieczorów. Wieczory w szpitalu są straszne.  
                - Jak się czujesz? – Zapytała Eleanor. – Wczoraj nie wyglądałeś na zdrowego.
                - Czuję się dobrze. – Odpowiedziałem.  
                Eleanor… Chyba byłaś dla mnie kimś bardzo bliskim… 

                Myślami byłem cały czas z tą dziewczyna - z wysoką, szczupłą brunetką. Mimo iż nie pamiętam jej – tylko jeden jedyny mały fragment wspomnienia z jej udziałem – to czuję, że znaczy dla mnie coś więcej.  
                Obejrzałem się za siebie, ale nikogo nie zobaczyłem. Nic. Pusto. Jedynie spadający śnieg.
                - David! Tam nic nie ma! – Krzyknąłem do przyjaciela, ale on był zajęty jednak czymś innym. – Co ty robisz?
                - Wszystkiego najlepszego! – Rozległ się głos kilku ludzi. 
                Podbiegła do mnie Eleanor i pocałowała w policzek.  

                Eleanor?! Kim ty do cholery jesteś? 
                To pytanie męczyło mnie przez całą noc. Nie spałem – tylko rozmyślałem nad tym co znaczyła dla mnie ta dziewczyna. 
                Przebłyski pamięci… Kiedy się pojawiały cały byłem w strachu. Jednak nic one mi dają. Rozmyślam nad tym, kim są ci ludzie. Ci ludzie, którzy przyszli do mnie do szpitala. Dziwi mnie fakt, że nie było tu tej dziewczyny – Eleanor. Skoro coś dla mnie znaczyła to, czemu jej tu nie było?